Heb je ooit tijdens een reis een stuk drijfhout opgeraapt en je afgevraagd waar het van gemaakt was? Hoe verbergt een olifant zijn tanden? Ik wel – het is de snelste manier om je gevoelens te uiten wanneer het beeld in je huis, kantoor of tuin staat. Voor velen zijn er twee fundamentele modi, vrije vorm en verticaal. Vrije vorm kunst kan bijna overal worden gebruikt – acryl, diamantvormen, composieten, mozaïektegels, gestempeld of rijkelijk beeldhouwwerk met parelmoer, helder glas, of beton.
Vrije vorm kunst is een gebied van creativiteit dat gemakkelijk gekruist kan worden met andere vormen. Mijn sculpturen zijn gemaakt met vele vormen van materialen. Oppervlakken kunnen variëren van smeedijzer, wat mijn favoriet is dat in allerlei verschillende vormen wordt gesneden, tot glas, leer, marmer, steen, onafgewerkt kurk, onyx, eiken, bamboe, hars en metaal. De meeste oppervlakken zijn gematteerd met een gladde afwerking. In combinatie met andere oppervlakken, glinsterend glas, gepolijste steen en Onyx, een rustiek hout, verouderde metalen en verschillende mediums vormen het steenpatroon, waartoe ik mij altijd aangetrokken voel en probeer te verwerken in het beeld.
Ik voel me ook aangetrokken tot sculpturen met kenmerken gevormd door breed groen eikenloof – zoals een asymmetrische S-vormige boom. Ik heb dimensionale en 3 dimensionale sculpturen, meestal met meskant en blootliggend fineer. Met weinig tonale poriën of duidelijke planken, gebruik ik meestal aluminium staven, draad in plaats van fineer om de diafragma druk te verminderen die ontstaat door het niet bedekken van speciaal hout dat klaar is om gebruikt te worden. Ik bedek nooit fineer in mijn sculpturen.
Een ander voorbeeld is een teruggewonnen bronzen urn, die in de Middeleeuwen werd gemaakt voor offergaven aan religieuze beeldenmakers. Ik heb er een paar gemaakt – een had een menselijke beeltenis binnenin, een bevatte een lieve geoptimaliseerde im lederhuid hond, een andere bevatte een oude diva met een entablisyph ring over haar hoofd, met de hand beschilderde bloemen en huurde een stuk beschermend zilver van bergtop om mijn offer compleet te maken.
Throwback
Ik hou ervan op zoek te gaan naar vreemde en eigenaardige voorwerpen om aan de collectie toe te voegen. Een klein vreemd voorwerp dat ik oppikte toen ik op reis was, was een sierlijke Duitse zilveren bokaal die zorgvuldig was omhuld met zilver, goud en edelstenen die rondom een kleurig starend oog vormden. Dit was een van de weinige geschenken die niet van thuis waren, want wij denken maar al te vaak dat alles in ons huis 'goed genoeg' moet zijn.
Een ander was een metalen driehoek, met een piepklein gaatje door het midden waarnaar een van de driehoeken de andere leidde. Ik hou van dit oude gezegde, 'een heel lang leven voor een schaarpaard' – ik denk dat het een schattige manier is om te zeggen, 'wij zijn voor altijd zomerburgers'. Een beetje vreemd voor zijn tijd, maar een glimlach het hele jaar door.
Als uw huis in de V.S. als een 'junk yard' omschreven zou kunnen worden. Een snelle blik op de inhoud van de huidige 'junk garage' en ik ben er zeker van dat uw antwoord zal verschijnen. Dit zijn vaak grote containers (ik moet denken aan de porseleinen soeppot in de grote metalen composthoop van de 15-jarige man) vol met allerhande voorwerpen die, wanneer ze in de compostbak worden gestopt, door de dichtstbijzijnde uitgang (kamer zonder uitgang!) naar buiten worden geblazen. Deze spullen zouden in ons huis tot de nok toe passen.
Ik had ooit een leeskamer aan de zijkant van mijn woning, in de hoop om op de tafel te kunnen knutselen. Ik had de meubels in de kamer, en werkte in de tuin zelf, met behulp van de oude tuinslang als een dijk. Het tafeltje was gemaakt van een gebarsten en verroeste houten kit, de bladen van spaanders en de hele boel intact en bedekt met krantenpapier, de poten geschoord tegen de wind en de vloer, ook. Het tafeltje ligt nu op de composthoop aan de overkant en ziet er prachtig uit, niet verroest en niet afgebladderd!
In de ruimte die ik voor mijn nieuwe knutselkamer heb gemaakt, stond nog een opslaggebouw – vrij groot, want je raadt het al – maar ook geschoord door de stroom herfstbladeren. Terwijl ik op mijn bankje zit om de sandalen af te knopen heb ik nog steeds mijn tafel – de houten – en mijn borduurmachine muc Torch bij de hand. De aankoop van een heel groot rustiek boomstambed door mijn vrouw en een paar houten stoelen een tijdje terug bespaarde ons hetzelfde geld als het houten bed kostte.
De tuinwinkel in onze stad had vroeger de tuinslang in voorraad, die je misschien op de straathoeken hebt zien liggen en geparkeerde tonnen hout van de houtzagerij. De eigenaars konden het kopen bij een ijzerhandel (je weet wel, die bouwmarkt?) en het goedkoop bij ons afleveren.
Ik weet waar ik mijn compost ga vinden om mijn voorkant van het huis te beplanten.